Wat zou er gebeuren als plots een van je zintuigen weg valt? Hoe zou jij je dan voelen, dit ervaren? Roept het paniek, frustratie of ontmoediging op? We zijn zo gewend aan onze zintuigen dat we ze (bijna) als vanzelfsprekend beschouwen. Waarom doen we dit, terwijl het voor een groot deel van de bevolking niet vanzelfsprekend is? Iedereen is na een festival of luid concert wel eens wakker geworden met een piep in zijn of haar oren, of vermindering van geluidswaarneming: Een tijdelijke gehoorbeschadiging. Maar wat als dit niet meer hersteld? Wat nou als je ritme enkel visueel kan waarnemen?
Wat als je volledig moet leunen op je innerlijke ritme?

In mijn werk speel ik met visuele en auditieve prikkels, waaronder voelbare trillingen, om dansstukken interessant te maken voor zowel horende als niet horende bezoekers.

In het duet ‘Innerlijk Ritme’ komen deze prikkels ook aan bod. De gedachte achter dit stuk is dat iedereen een eigen ritme heeft en kiest, ongeacht hoe men geluid ervaart of waarneemt. In dit duet staan alle ritmes op het podium los van elkaar. Dans is minder afhankelijk van de muziek en de dansers zijn minder afhankelijk van elkaar. Op deze manier word je bijna gedwongen om maar één ritme te volgen. Wat is jouw ritme?

‘Innerlijk Ritme’ is ontwikkeld voor Co-Lab van Schrit_tmacher Festival en is een co-productie van Huis voor de Kunsten Limburg, ARTbewegt, Schrit_tmacher en VIA ZUID.

Het duet wordt gedanst door Emma Strikkers en Saskia Neuen.
De muziek is gemaakt door Amsterdam Beats.
Styling door Ella Siekman.

1Limburg kwam bij onze repetitie langs en maakte deze reportage: ‘Dans voor doven en slechthorenden’